Meet the Artist: Cherella Gessel

Op 29 oktober stond Cherella Gessel op het podium van CT met de voorstelling Yoniverse. Cherella is een multidisciplinair artiest en met al hun verschillende passies verkozen tot de winnaar van de Amsterdamprijs voor de kunst 2021! Wij zijn benieuwd naar wat hen allemaal drijft, dus belden we hen op!

Hoi! Zou je eerst iets over jezelf willen vertellen? Waar voel je je bijvoorbeeld het meest thuis?

Ik ben Cherella en ik ben 29 jaar oud. Ik woon in Amsterdam en dat is, in Nederland tenminste, de plek waar ik me het meest thuis voel. Als artiest ben ik multidisciplinair en ik heb net de Amsterdamprijs voor de kunst mogen winnen! Echt zo vet! Het is zo fijn om op die manier erkenning te krijgen voor mijn werk. De laatste tijd werd mijn werk al meer gezien en daarom ben ik waarschijnlijk ook genomineerd, maar ik heb ook actiever mijn best gedaan om mijn werk onder de mensen te krijgen. En dat heeft dus gewerkt!

Ik denk dat mijn nominatie ook te maken heeft met dat ik steeds meer ben gaan geloven in mijn eigen werk. Op die manier heb ik wel een goede basis gecreëerd waarbij ik gewoon kan berusten op dat ik mezelf, mijn kennis en mijn werk kan vertrouwen. Vanuit die basis kan ik nog meer kennis vergaren. Dat ik multidisciplinair bent, helpt daar ook bij, omdat ik vaak opensta voor nieuwe dingen.

Zo ben ik onlangs begonnen met drumlessen! Vanuit de disciplines die ik al beheers, leer ik dus makkelijker andere dingen. Door het dansen bijvoorbeeld merk ik dat ik de manier waarop ik mijn armen en polsen moet bewegen al enigszins in mijn systeem heb. Op mijn bestaande kennis kan ik dus voortbouwen.

Hoe ben je gekomen waar je nu bent?

Heel veel doen, heel veel vallen, heel veel opstaan. Maar ook het voelen en erkennen van mijn eigen onzekerheden naar mezelf en naar anderen heeft me enorm geholpen. Verder probeer ik me te laten helpen door mensen die ik vertrouw, ook wat betreft mijn onzekerheden. Het geven en nemen van steun aan en van anderen kan een enorme boost geven. Natuurlijk voel ik soms weer die onzekerheid terugkomen, wanneer ik iets nieuws probeer bijvoorbeeld, maar ik hoor vaak dat ik dingen goed oppik. Wat ik wel lastig vind, is wanneer het gevoel van groei staakt.

Neem bijvoorbeeld het gevoel wanneer je net je haren hebt geknipt. In de eerste periode voelt het alsof je haar supergezond is en heel snel groeit, maar op een gegeven moment stagneert dat. Een aantal maanden later zie je dan pas weer dat je haar langzaam doorgegroeid is. In die fase waarin je niet echt door hebt dat je groeit, komt mijn onzekerheid vaak op. Dan wil ik even goed zijn als de mensen die al lang in het vak zitten, maar dan realiseer ik me dat zij daar ook hard en lang voor hebben moeten werken. Op die momenten van onzekerheid reflecteer ik op mezelf en besluit ik dat ik niets heb aan dat onzekere gevoel. Dan moet ik gewoon door en daardoor zie ik mijn voortgang weer.

Zijn er bepaalde mensen of dingen die jou hierbij inspireren?

Ik word voornamelijk geïnspireerd door life in general. En vooral de cyclus van ergens beginnen en dat door laten circuleren en de transformatie die dan ontstaat van hoe iets was naar hoe het nu is. Dat mechanisme inspireert mij heel erg.

Hoe is je voorstelling Yoniverse tot stand gekomen?

Een aantal jaar geleden bedacht ik dat 2020 het jaar moest worden waarin ik mijn eigen stuk zou maken. Ik wist dat ik verhalen wilde vertellen die niet vaak verteld worden in het theaterlandschap. Door middel van bijvoorbeeld muziek wilde ik die verhalen dan breder trekken. Hoe en wat en waar wist ik niet, maar dit moest in 2020 gaan gebeuren.

Toen het inmiddels 2019 was kreeg ik heel veel stress van het idee dat het al bijna 2020 was en ik nog steeds niet wist wat ik wilde. Tijdens het Fringe Festival in september dat jaar bracht ik voor het eerst een eigen rapnummer ten gehore. Het leek me tof om daarbij female body people op het podium te hebben. Mijn tante, die dj is, had ik gevraagd om met mij on stage te staan. Dus op het podium stonden toen twee female bodies die bezig waren met hiphop; een beeld dat je niet vaak ziet.

Toen realiseerde ik me: dit vind ik echt gaaf. Zulke performances wil en moet ik vaker gaan geven. Vroeger als kind wilde ik al rapper worden, maar omdat ik geconditioneerd was als meisje kon dat eigenlijk niet. Dit was een leuk voorproefje, maar inmiddels kwam 2020 eraan en daar moest dus iets groots gaan gebeuren. Ik dacht na over de onderwerpen die mij aanspraken, dus ik dacht meteen aan slavernij en black history, maar ik voelde mijn hart al zwaar worden toen ik daaraan dacht. Ik wilde eigenlijk helemaal niet de hele tijd praten over zwarte pijn. Ik wilde iets maken wat ík leuk vind, iets wat healing is voor mij, in plaats van het accentueren van trauma’s van het collectief. Het moest dus healing zijn. Elke keer als ik het perform, moet ik een beetje geheald worden. Dat werd het plan. En vanuit mijn liefde voor rappen besloot ik een enorme theatrale hiphop voorstelling neer te zetten vol met healing.

Toen kwam corona en viel ik in een gat. De behoefte aan healing werd groter en groter en ik realiseerde me dat ik zo in dienst stond van anderen en niet voor mezelf aan de slag kon. Ik voelde me zo alleen en de mensen die dichtbij me stonden voelden zo ver weg. Ik heb me toen heel eenzaam gevoeld. Ik moest me echt weer realiseren dat er heel veel mensen zijn op wie ik kan bouwen en die me steunen. Ze zijn er. Dat is geweldig. En ik ben er zo dankbaar voor. Door de leegte van corona durfde ik ook voor het eerst mijn trauma’s uit het verleden aan te gaan. Ik heb toen veel geschreven en mooie gesprekken met mijn ouders gevoerd.

Dit alles… Dit is YONIVERSE.

Haal je tickets voor Yoniverse op 29 oktober hier. Of volg Cherella hier op Instagram